Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα



Τις αμήχανες στιγμές της ζωής, τις έχω βιώσει
όπως ο παπάς ζει τον σεισμό μονάχος μες την εκκλησία.

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η σιωπή μετά το «είσαι παχύδερμο» της δασκάλας
προς τον Θοδωρή
τον παχουλότερο συμμαθητή που είχα ποτέ μου.
Αυτή μπορεί να είναι μια ετεραμήχανη στιγμή
μα την αφήνω εδώ καθώς εγγράφεται ως πρωτοξεθαμμένη.
Αυτή που ακολουθεί, με έχει πρωταγωνιστή.
( υπήρξαμε όλοι πρωταγωνιστές στην εφηβεία )

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η ματιά τής διπλανής στον όροφο
καθώς με είδε απ’ το τζάμι, την ώρα που ‘παιρνε το μπάνιο της.
Εκείνη τη στιγμή, ο φωταγωγός που μας χώριζε, έμοιαζε με πηγάδι.

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε το αποστέλλεται
και έγραφε: «ώρες ώρες σε καταλαβαίνω»
παραλήπτης ήταν ο πατέρας μου
μα εγώ το έστειλα στη μητέρα κατά λάθος.
( ξέρω, σου έχει τύχει κι εσένα σε σχέση )

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η ευχή
«χρόνια πολλά, με υγεία σ΄ εσένα και την οικογένειά σου».
Την έδωσα πριν λίγες μέρες σ΄έναν ορφανό από μικρό
κι ανύπαντρο στο τώρα.
Να ΄’ναι καλά ο άνθρωπος, είδε ν΄ανοίγει η γη, δέχτηκε την ευχή και μ΄έσωσε.
Μ’ ένα χαμόγελο ζεστό, μου ‘ πε πως έχει φίλους.




(πρώτη δημοσίευση στο http://1-2.gr/ )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου