Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018

μονότυπο κολαζοποιημένο

τί μας τσαμπουνά η Φρίντα Κάλο;



Το παραπάνω κολάζ αποτελεί το οπισθόφυλλο από το κολαζοποιημένο ”μονότυπο”.

Το “μονότυπο”, κάποτε ένα lineup του κινηματογράφου ΑΣΤΟΡ με ταινίες της WEIRD WAVE που θα προβάλλονταν το 2017, μεταποιήθηκε πλέον μια σειρά από χειροποίητα κολάζ και στίχους που άλλοτε τα έφερα σε θέση να μιλούν με τη σύνοψη της ταινίας κι άλλοτε με τον τίτλο ή την αφίσα της.


* Το κολάζ σε σπουδάζει σενάριο.


** Η δύναμη της γραφής > Η δύναμη της UHU.





Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

ωδή ξεπερασμένη




Οι ποιητές του σήμερα
ποτίζουν την έμπνευση
με χασίς και με μπύρα.
Ορόφους δύο ψηλά
ο λογισμός τους.

Με κάτι στίχους σφουγγάρια
τρίβουν καλά το σώμα τους
σκεπτόμενοι έναν τρόπο
απαλλαγής από του φύλου
την κολυμπήθρα.

Κλείνονται σε ντουλάπες
αφού πρώτα βέβαια
γυρίσουν με τα ρούχα
και τ' απαλό μαλακτικό
του πλυντηρίου

Βαρύψυχα αερικά
λιτανεύουν ποίηση.
Θεριά σαν κυπαρίσσια
που ψάχνουν ολονυχτίς
νεκροταφείο.

" Χρήζουν παρθενορραφής "
η διάγνωση που έμελλε
η προηγούμενη γενιά
κοφτά να αποφανθεί
ως αυθεντία.

Καιρό τώρα ζητάμε
την πνοή την καθάρια
με τα χέρια δεμένα
παρακαλώντας για μια
στροφή της Γώγου.

Όχι σε τοίχο γραμμένη.
Σώθηκε πια η μαύρη
συνθηματολογία.
Την κατάπιε με φθόνο
τέλειο Τέρας.

Καμιά ωδή στο κράτος.
Καμιά ελπίς πατρίδος.
Δεν περισσεύει χρόνος
γι' άλλες πια ποιητικές
αυτοκτονίες.



φωτογραφία: @CosmeTura1991


Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα



Τις αμήχανες στιγμές της ζωής, τις έχω βιώσει
όπως ο παπάς ζει τον σεισμό μονάχος μες την εκκλησία.

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η σιωπή μετά το «είσαι παχύδερμο» της δασκάλας
προς τον Θοδωρή
τον παχουλότερο συμμαθητή που είχα ποτέ μου.
Αυτή μπορεί να είναι μια ετεραμήχανη στιγμή
μα την αφήνω εδώ καθώς εγγράφεται ως πρωτοξεθαμμένη.
Αυτή που ακολουθεί, με έχει πρωταγωνιστή.
( υπήρξαμε όλοι πρωταγωνιστές στην εφηβεία )

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η ματιά τής διπλανής στον όροφο
καθώς με είδε απ’ το τζάμι, την ώρα που ‘παιρνε το μπάνιο της.
Εκείνη τη στιγμή, ο φωταγωγός που μας χώριζε, έμοιαζε με πηγάδι.

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε το αποστέλλεται
και έγραφε: «ώρες ώρες σε καταλαβαίνω»
παραλήπτης ήταν ο πατέρας μου
μα εγώ το έστειλα στη μητέρα κατά λάθος.
( ξέρω, σου έχει τύχει κι εσένα σε σχέση )

Ν’ ανοίγει η γη να καταπιεί τα δευτερόλεπτα
που κράτησε η ευχή
«χρόνια πολλά, με υγεία σ΄ εσένα και την οικογένειά σου».
Την έδωσα πριν λίγες μέρες σ΄έναν ορφανό από μικρό
κι ανύπαντρο στο τώρα.
Να ΄’ναι καλά ο άνθρωπος, είδε ν΄ανοίγει η γη, δέχτηκε την ευχή και μ΄έσωσε.
Μ’ ένα χαμόγελο ζεστό, μου ‘ πε πως έχει φίλους.




(πρώτη δημοσίευση στο http://1-2.gr/ )