Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Ψυττάλεια Β

 Ζαλισμένος ακόμη από την Ψυτάλλεια #32 του πορτατίφ, που στέκεται καμαρωτή στη βιβλιοθήκη μου και το κλειδί της από πάνω έτοιμο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να χρησιμοποιηθεί ως κλειδί σολ για να γράψω, δεν πρόλαβα να γεμίσω ανυπομονησία για την Ψυττάλεια Β.

  Η ανακοίνωση ότι σε κάποιο βιβλιοπωλείο των Εξαρχείων κυκλοφορεί η Ψυττάλεια Β καμουφλαρισμένη σε κιτρινισμένο χαρτί της Νέας Εστίας ήταν ένα απρόσμενο, καλό νέο.

Ο βιβλιοπώλης είπε πως του έκανα σεφτέ. Πράγμα που δεν μου άρεσε κι έτσι ως εκδίκηση του πήρα (χωρίς να το ξέρω) το αντίτυπο με το εξώφυλλο που ήθελε να κρατήσει αυτός. Ωραίο να έχεις την ίδια αισθητική με έναν βιβλιοπώλη, σκέφτηκα.



  Η πρώτη διαφορά που βρήκα σε σχέση με την Α, ήταν στον τρόπο που διαβάζεται. Βλέπεις έχω συνηθίσει να διαβάζω τα ποιήματά του απνευστί. Μάλλον δεν είναι ποίημα, σκέφτηκα.

 ''Α ν α τ ρ ι χ ί λ α'' είχε γράψει όταν είχε αναφερθεί σε ένα ποστ του για το αγαπημένο του έργο Σύσσημον, του Νίκου Παναγιωτόπουλου, όταν θα ανέβαινε στην Επίδαυρο. Και κοίτα να δεις που αυτό ακριβώς αισθάνθηκα, όταν την τελείωσα. Και κοίτα να δεις που με απόσπασμά του, επιλογίζει το προλογικό του σημείωμα, όπου φορτισμένος θετικά από αυτό, μεταφέρει το ''ασπρόγαλα'' που αφήνει πίσω του το έργο. (τι όμορφη σκέψη να ανέβει και η Ψυττάλεια Β σε παράσταση)




 Το Β δίπλα από το Ψυττάλεια είναι σχεδόν άδικο. Το έργο στέκεται και χωρίς το Α, αφού μόνο τα ονόματα που σχετίζονται με την ιστορία της Ψυττάλειας, μπορείς να πεις πως τις συνδέουν πραγματικά. Έπειτα η σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό, να έχει γραφτεί πρώτα η Β και μετά η Α, φαντάζει λογική, αφού δεν αφήνει σε καμία περίπτωση ίχνη κοπτοραπτικής. Ενώ η Α αφήνει σίγουρα, αφού υπάρχει και το αισθητικό στοιχείο του κολλάζ. Σκέψη όμως που καταρρίπτεται, αφού η Ψυττάλεια Β γράφτηκε σίγουρα ''στο πρώτο θρο των φύλλων''.


  Μια άλλη σκέψη που έκανα, είναι πως ο τρόπος γραφής της Ψυττάλειας Β, αφήνει τα περιθώρια να αρέσει σε περισσότερο κόσμο και όχι μόνο στους φανατικούς αναγνώστες του πορτατίφ, ας πούμε πως  η Ψυττάλεια Β είναι ό,τι πιο Σαμσών Ρακάς έχει γράψει το πορτατίφ.

   Χρησιμοποιώ πολύ συχνά, όταν θέλω να φιλτράρω το περιβάλλον μου, τη φράση ''αυτός είναι άνθρωπός μου''. Τελειώνοντας την Ψυττάλεια Β είχα μια ακαταμάχητη επιθυμία να πω σε αυτούς, τους δικούς μου ανθρώπους, να τρέξουν να την αγοράσουν. Να τους δώσω να τη διαβάσουν. Να έχουμε άλλο ένα κοινό σημείο στις συζητήσεις και στην ανθρώπινη ματιά που έχουμε στα κτηνώδη πράγματα γύρω μας.

  Με την κρυφή ελπίδα πως αυτό το κοινό όλο και θα μεγαλώνει, όλο και θα συσπειρώνεται, όλο και θα γεμίζει ελπίδα, απέναντι στο κτήνος, ώσπου θα βγούμε νικητές σε αυτή τη μάχη του καιρού που η Ψυττάλεια είναι πλατφόρμα, γιατί πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι η ανθρωπιά και στους τρεις αιώνες που η Ψυττάλεια ήταν νησί την είχαμε ως δεδομένη.